>
Lara 11.Agustos’ta Jakarta International School, Early Childhood 1 programina basladi. Okulun ilk gunu ogretmenle tanisma ve araba, sofor ve veliler icin kayit islemleriyle gecti. Okulda guvenlik onlemleri inanilmaz, girmek cikmak o kadar kolay degil. Kampus cok buyuk oldugu icin birkac kapisi var ve cocuk kampusun hangi tarafindaysa o kapidan girmek mecburi, bunun icin arabalara renkli stickerlar yapistiriyorlar. Her bolgenin kendine gore bir renk kodu var, cok ilginc bir sistemleri var.
Cocugu okula birakabilmek icin velilerin yada bakicilarin kimlik karti almasi gerekiyor. Tunc burada olmadigi icin kendim icin alabildim ancak okula anane birakacak, ona da kimlik cikarmamiz gerekiyor mu? Diye sorunca ortalik bayagi bir karisti. Anne/baba olmadigi icin veli saymiyorlar, e bakici olmadigi da ortada.. sordular, sorusturdular, ananeler icin bir prosedurleri olmadigi ortaya cikti. Iste JIS’in yegane ananesi:
Ananemiz, Lara’yi kayit disi olarak okula birakiyor..
Lara’nin sinifinda 8 ogrenci var; bir Italyan, uc tane native speaker, bir Japon, bir melez, bir de bizim Turkish delight. Acayip sekerler.
Lara Ingilizceyi inanilmaz bir hizda sokuyor. Tipki yeni konusmaya basladigi zamanki gibi, surekli yeni biseyler yumurtluyor. Gecen gun Tunc’a “be careful daddy” dedi, bana da dun sabah “Mummyyyy, where are yooouuu?” diye sesleniyordu. Bazi cumleleri Ingilizce, Turkce karisik kuruyor, cok sirin oluyor. “ben pink seviyorum” gibi…
Arda okula gitmedigi icin inanilmaz bir kiskanclik icinde. Gecen hafta Tunc, Lara’yi almaya gittiginde Arda’yi goturmus ve sinifa girmisler. Arda hemen ortama uyum saglayip cocuklarla iletisime girmeye ve oyuncaklarla oynamaya baslamis. Sabahlari “Oglum sen de konusmaya basla, cisini soyle, seni de okula gondericez, baska turlu okula almiyorlar” diyoruz, acayip kiziyor. Adam hala konusmuyor ve hic de niyetli gorunmuyor. Hayirlisi diyoruz. Emzigi ve sallanarak uyumayi bir anda birakti, konusmak icin de dogru zamanin gelmesini bekliyoruz sabirla.
Yavuzdoğan Ailesinin Endonezya Macerası 