>Ben bu yaziyi ogle tatilimde, masamda yemek yerken yaziyorum ama normal mideye sahip insanlarin yemek yerken okumasini tavsiye etmem.

Hafta sonu milyon besinci kez Nemo’yu seyrediyoruz. Filmden alinacak cok fazla mesaj var ama bizim bu seferki seyirden cikardiklarimiz pek felsefi sayilmaz. Filmin sonuna yaklasmisiz artik, babasi macerali, uzun bir yolculugun ardindan sonunda Nemo’ya ulasiyor. Ulasiyor da zamanlama kotu, Nemo tam Darla’dan kurtulmayi basarmis, lavabonun yaninda duruyor ki, Gil’in kendini sudan disari firlatip, Nemo’yu tuvalete dusurmesine denk geliyor. Gul gibi oglu gitti bir delikten asagi diye Marlin cok uzuluyor. Cok bilmis Gil acili babayi teselli ediyor, “All drains lead to the ocean” (butun giderler okyanusa gider, merak etme kurtuldu aslinda) diye.
Hop, Lara atliyor;

L: Annee, yani butun kakalar, cisler denize mi gidiyor?
S: bulundugun sehrin ve evin kanalizasyon sistemine bagli olarak bazan denize gidiyor, bazan gitmiyor.
L: Benim kakalarim cislerim nereye gidiyor?
S: Bu evin foseptik sistemi var, onun icin evin altinda bir cukura gidiyor
L: Hep orda mi duruyor?
S: Hayir, icinde atiklari yiyen bir bakteri var
L: Yani benim kakalarimi mi yiyor?
S: Evet. Ama Istanbul’daki evde, denize gidiyor.
L: Nasil gidiyor peki?
S: Borularla. Tuvalete bagli olan boru denize acilirsa denize gidiyor.
L….
Sessizlik ve derin dusuncelere dalma moduna geciyor, kim bilir neler sekillendiriyor minik kafasinda. Artik surekli diken ustundeyim, ne zaman nasil sorular gelecegi hic belli olmuyor.