>Sevgilim… Bu sene toplu kutlanan özel günler konusunda şansımız yok. Aslında düşününce, genelde çoğu toplu kutlamada ya birbirimizden uzakta oluyoruz, yada şartlar kutlama yapmamızı zorlaştırıyor. Aslında biliyorum, sen de benim gibi herkesle birlikte kutlanan bu günlerin özel olmadığını düşünüyorsun. İkilem yaşarız seninle her yılbaşında, her sevgililer gününde. Hem koşulsuzca sürüyü takip etmek anlamsız gelir, hem de herkes birşeyler yaparken içten içe üzeriz birbirimizi diye korkarız.

Bugün ‘babalar günü’ ve biz yanyana değiliz. Her an sevgini hissetsem, her gördüğüm şeyde seni anımsasam da yanında değilim. Babalar gününü, seninle tanışana, seni baba olarak tanıyana, minik bir bebeğin insana neler hissettirdiğini öğrenene kadar fazla ciddiye alan biri değildim. Anneler günü kutlanmalıydı bence, çünkü annelerdi en büyük fedakarlığı yapan. Babalara da ayıp olmasın diye bir gün çıkarmışlardı işte ama zaten herkes unuturdu bu günü. Bu cehalet ilk bebeğimizi kucağıma alana dek devam etti. Ancak o zaman anladım annenin ve babanın neler paylaştığını, neler yaşadığını bir bebek büyürken. Ancak o zaman anlamaya başladım kendi babamı, kendi annemi.

Birlikte yaşadığımız her an çok özel ama unutamadığım bazı sahneler var. Mesela, ‘ben bunun gazını çıkaramıyorum, ne biçim anneyim ben’ diye ağlarken, senin sabırla beni sakinleştirmen ve bıkmadan, üşenmeden geceleri de dahil olmak üzere çocukların gazını çıkarman. Bebeklerimiz uyurken kalkıp kalkıp kontrol etmen. Lara doğduğunda altını değiştirmeyi ve yıkamayı bana öğretmen. Her doktor kontrolüne bizimle gelmen.. Hep gülümseyerek anımsayacağım, hep kalbimi ısıtacak daha binlerce anı.

O yüzden ve daha binlerce sebepten, bugün senin günü aşkım. Babalar Günün kutlu olsun.