>Yazacak cok sey birikti de, vakit az. Isler cok, misafirlerin ardi kesilmedi, son parti bugun gidiyor. Henuz fotograf makinesindeki tatil resimlerini bile bilgisayara yukleyemedim.
Ama dun aksamki olayi unutmadan yazmam lazim.

FX’teki IndoChine’e goturduk misafirlerimizi, cok hos bir ortamda, harika bir yemek yedik. Cikista, arkadaslardan biri, yedinci kattan zemine inen dev kaydiraktan kaymak istedi ve kaydi. Onun cigliklarina, inerken yamulup karizmayi dagitmasina yuksek sesle gulerken, yanimizdan Turkce konusan bir aile gecti. Ortak dili ilk farkeden cocuklar oldu tabii ki. Hemen sohbete basladik,Turkiye’de yasiyorlarmis, cok sevimli bir aileydiler. Endonezya’li bayan civil civil, pozitif, guler yuzlu, tatli Turkce’siyle bize Turkiye’de yasadiklarini, tatil icin iki aydir cocuklarla Jakarta’da olduklarini, Turk esinin ise yeni kendilerine katildigini anlatti, ve hatta ayak ustu bize Jakarta etrafinda henuz gitmedigimiz gezilecek yerleri listedi bir bir.

“Sevdiniz mi burayi?” diye soru. “Cok sevdik” diyince “bu sevmedi, kalmak istemedi burada” dedi buruk bir sekilde kocasini gostererek. Ama sonra hemen tekrar neselenip kocasina takildi “bak, sevmisler burayi, gordun mu?” diye. Konunun uzamasindan endiselenen adamcagiz, apar topar “hoscakalin” deyip uzaklasti.

Daha sohbet edecektik halbuki, belki hafta sonu gorusurduk. Endonezya’li bayanin konustugu harika Turkce ve pozitif enerjisi beni o kadar sersemletmisti ki, kendime gelip telefonlarini isteyemeden ayrildik…