>Sumatra’daki deprem cok can aldi, cok kisiyi de kayiplarla sag birakti. Bolgeye yardim su anda Endonezya’daki herkesin gundeminde. Hemen hemen her kurum kendi icinde yardim toplayip ihtiyaci olanlara iletiyor. Senin okulun da konuya tepkisiz kalmadi dogal olarak. Eve gelen bultenlerden yardim kampanyasi duzenleyeceklerini biliyordum. Ancak 4-5 yasindaki cocuklara durumu bu kadar guzel aciklayacaklarini tahmin edememistim. Sinifiniza yardim sepeti koymuslar. Sembolik aslinda, cunku anlamli bir yardim icin okul tarafindan duzenlenen ayri bir organizasyon var zaten. Evdeki bozuk paralari toplayip buraya getirerek yardim yapabileceginizi anlatmis ogretmeniniz. Ama ailelere baski yapmamak icin de, ailelerinin zaten yardim etmis olabilecegini yada baska bir sekilde, baska bir zaman yardim etmek isteyebileceklerini de anlatmis.

Dun yanima geldin ve gozlerini kocaman acarak anlatmaya basladin:

Anne, Sumatra’da deprem oldu ve orada yasayan cocuklarin evleri kirildi. Butun oyuncaklari, esyalari, yiyecekleri de o evlerin altinda kaldi. Onlar simdi kendilerini cok kotu hissediyorlar, o yuzden yardim etmemiz lazim. Cunku herkes ayni, herkesin burada kalbi var. Onlarin kendini iyi hissetmesi icin, bizim simdi onlara bakmamiz lazim.

Gozlerim doldu, hemen kalktik evde sagda solda kalmis butun bozuk paralari, para ustlerini toplayip bir torbaya koyduk. Torbanin agzini kurdeleyle baglamak istedin, cocuklar sevsin diye. Hemen guzel saten bir kurdele bulup bagladik.

Canim bebegim, cok onemli bir bilince ve bilgiye sahipsin su anda. Herkesin ayni oldugu gerceginin farkina varmak, insanlarin kendini birbirinden farkli ve ozel hissetmek icin kurulmus mevcut duzen icinde hic de kolay bir is degil. Bu degerleri, bilinci ve duyarliligi kaybetmemen icin elimden geleni yapacagim.

Sonra soyle bir sarki mirildanmaya basladin:

We are drops, we are drops, of one ocean
We are leaves , we are leaves, of one tree

Seni cok seviyorum.