>İş yerinden bir arkadaşım geçtiğimiz hafta evlendi, ancak düğün resimleri ve yazısı ancak bugüne kısmetmiş. Uzun bir süre ne giymem, ne hediye almam gerektiği konusunda düşünüp araştırma yaptım. Endonezya’da batik resmi bir giysi, düğünlerde batik yada kebaya (dantelden yapılmiş bir bluz) giyildiğini öğrenmek beni şaşırtmadı. Arkadaşıma ne batik ne de kebayam olduğunu, ne giyersem uygun olacağını sorduğumda, geleneksel Türk kıyafeti giymemi söyledi. Haydaa, biz düğünlere geleneksel kıyafet giymeyiz ki. Benim şahsen geleneksel düğün ve resmi kıyafetim siyah yada kırmızı birşeylerdir.

Kıyafet olayına bu kadar kafayı takmamın sebebi aslında, davetiyede resepsiyonun camide yapılacağının yazıyor olmasıydı. Yoksa giyerim siyah elbisemi giderim ama askılı uygun olur mu, uzun mu giymem lazım, başımı örtmem mi lazım, gibilerinden bin soru geliyor insanın aklına. Gidip de orada milletin soytarısı olmak, daha da kötüsü uygunsuz kaçmak var işin sonunda. Aslında bütün iyi niyetimle kendime kebaya baktım, ancak benim beğendiğim kebayalar acayip pahalıydı. Batik desen ve renklerine zaten hiç ısınamadım. Evdeki gece koleksiyonundan birşeyler bulup giymeye karar verdim.

Neyse, gün geldi, giyindim gittim. Mekan gerçekten cami bünyesinde ancak, ayrı bir düğün salonu tarzı bir yer. Gündüz camide , sadece aile ve akrabalarla birlikte dini ve resmi nikah töreni yapılmış. Bu törene ben davetli değildim ama çok geleneksel birşeymiş ve kız isteme, verme, evlendirme falan olayları temsili olarak canlandırılıyormuş. Akşam ise eş, dost yemekli bir kutlama için davet edilmiş. Bu arada düğün hazırlıkları sırasında aileler arasında biraz gerilim yaşanmıştı, çünkü arkadaşım Medan’lı, kız tarafı ise Solo’lu (Orta Java). Düğün prosedürü, giysiler, falan tamamen farklıymış. Sonunda gelin baskın çıktı sanırım, Java usulü yapmaya karar verdiler. Yani bu anlatacaklarım Orta Java düğünü. Diğer bölgelerde giysiler ve tören daha farklı olabiliyormuş.

Ben daha önce Endonezya düğününe gitmediğim için törenin ve kutlamanın nasıl olacağına dair hiç bir fikrim yoktu. Ama düğün çok mutlu, çok eğlenceli bir kavramdır benim kafamda. Düğünlerde çok eğlenilir, az yenilir, bol dans edilir, göbek atılır. Ancak bu gittiğim düğün hiç de eğlenceli değildi. Çok ilginçti benim için ve ben çok güzel vakit geçirdim ama gelin ve damat için aynı şeyi söyleyemeyeceğim.

Salona çok hoş bir dans grubu eşliğinde girdiler.

Bu kızlar dans ederek gelin ve damadı salona getirdi ve yerlerine oturttular.

Daha sonra anneler ve babalar gelip gelin ve damadın iki yanındaki koltuklara oturdular. O koltuğa oturanın üstüne bir suratsızlık çöktü, zorla gülümsüyorlardı sanki. Tabii ki gelin hariç, o diğerlerinin tam tersi, gülümsemesini, mutluluğunu zorla bastırıyordu, belli ki mecburiyetten o da. Damat zaten stresten kaskatı kesildiği için, suratsız ifadeyi takınmakta güçlük çekmiyordu.

Herkes koltuklarına yerleştikten sonra bir sürü adam mikrofonu eline alıp konuşma yaptı. Bunlar aile büyükleri ve yakınlarıymış. Yeni evli çifte iyi dileklerini sunuyorlarmış. Ondan sonra salondaki herkes sıraya girip tek tek hepsini kutladı. Bu o kadar çabuk olup bitti ki, ben ne olduğunu anlayana kadar tören bitirvermişti. Yemek kısmına kalmadım, koşa koşa eve gidip eksik kalan göbek kısmını Lara’yla ‘my hips don’t lie’ eşliğinde kalça sallayarak tamamladım. Böylece kendimce onların düğününü tamama erdirmiş oldum. İçim rahat, yeni çiftin mutlulukları için yapılması gerekenin yapıldığını, atılması gereken göbeğin atıldığını bilerek huzurla uyudum o gece.