>Dün akşam yemeğe çıktık, Lara’nın nerden aklına geldiyse benim kaç yaşında olduğumu sordu. ‘Sence kaç yaşındayım?’ dedim, ’14’ dedi, sonra hep birlikte 14’ten 37’ye kadar sayarken o kocaman açılmış gözleriyle bana bakıyordu. Ha yüz, ha otuzyedi, öyle kocaman bir yaş yani…
Yan masada oturan ailenin sanırım 5-6 yaşlarında olan oğlu, yemeğini bitirdikten sonra sandalyesinin arkasına yaslanıp etrafı seyredeken bir güzel burnunu karıştırmaya başladı. Lara’yla gözgöze geldik. Ne kadar kötü görünüyor, değil mi?’ dedim, kafasını sallayıp onaylayarak ‘ben de bırakmaya çalışıyorum’ dedi son derece ciddi bir şekilde.
Şimdi de benim komik resimlerimi yapıyor, beni bıyıklı, üç gözlü, kafadan kanatlı, muzdan ayaklı falan çizip çizip bana gösteriyor gülmesini zor tutarak. Ben gülünce o da kikirdemeye başlıyor.
Bugünkü yazımızı Lara’nın kamerasından sanatsal bir çalışmayla kapatıyoruz sayın seyirciler, kalın sağlıcakla.
Yavuzdoğan Ailesinin Endonezya Macerası 
>Sanatsal armoniye saygılar canlarım.Ünlü olacak fotoğrafçı çocuk kamerasına aldıklarından belli oluyor :)Çürük içindeki haylaz bacaklar Arda'ya mı ait?Az buçuk üste koymuş parmakları da galiba imza olarak.Yoksa bana mı öyle geldi? :)))Gözlemci anane 🙂
>valla bana da büsbüyük geliyordu 37 yaş… Taa ki 37 olana kadar;) söyle o Lara'ya hiç de öyle büyük falan değiliz biz.. Bence epey bi genç bile sayılabiliriz:D)))
>Birakmaya calisiyorsa birakacagi kesindir annesi :))))
>Büyümek istemiyorum,annem babam yaşlanır ''sözünü çok seviyorum.Ashley
>Ashley'cim, o da cok sevimli bir sozmus gercekten. Cocuklar cok saf, cok tatli hep.