Lara babasiyla Turkiye’ye gitti, biz Arda’yla burada kaldik. 3.Haziran’da Arda’nin okulu bittiginde birlikte gidecegiz. Lara Pazartesi gittiginden beri Arda’yla ilk defa basbasa kaldik, iki kardes ilk defa ayrildilar birbirlerinden. Gitmeden once Lara “ben Arda’yi cok ozleyecegim” demisti, ben de “ozlemek bazan iyidir, ozledigin kisinin kiymetini anlarsin” diye cevap vermistim.

Ayrilik sahnelerini goremedim ama cok duygulu olmus, dakikalarca birbirlerine sarilip durmuslar. Aksam eve geldigimde Arda’nin ilk soyledigi sey “Lara’yi cok seviyorum, ozledim” oldu. Ilk iki gun cantasini toplayip gitmek saplantisiyla gecti. Kucuk sirt cantasina minik adamlarini, en sevdigi kitabini koydu. Bu kadardi iste yanina almak istedikleri. Hicbirsey istemiyordu aslinda, sadece kardesini istiyordu. Takvimde kac gun sonra gidecegimizi defalarca gosterdim, defalarca saydik gunleri. Gunlerim okul sonrasi yanlizligini hissetmesin diye onu mesgul edecek seyler bulmakla, playdate ayarlamakla geciyor simdi. Simdi anliyorum cocuklarina haftanin her gunu program ayarlayan anneleri. Tek cocuk annesi olmak ne zormus meger.

Ben de sudan cikmis baliga dondum. Kendime ayiracak ne cok zaman ortaya cikti birden. Ama o zamanla ne yapacagimi bilemez oldum, rahatsiz etti beni o kadar cok zaman. Oysa ne hayaller kurmustum, bol bol yazacaktim, evi elden gecirecektim, ciceklerimle ilgilenecektim, listeye aldigim tarifleri deneyecektim. Duzenli yaptigim seyleri bile yapmaz oldum. Arda durumu kabullenmeye basladi, ben de yakinda alisirim…