Yeni mezundum, arabayla Yunanistan sınırına yakın, İskeçe’de bir fabrikaya gitmem gerekiyordu sık sık. Bir de Yılmaz Abi vardı şirkette, dünya tatlısı, düşünceli, insancıl, çalışkan, dürüst.

Ne keyifliydi o yolculuklar. Yılmaz Abi sabahın köründe, daha güneş bile doğmadan alırdı beni evden. Annem beni geçirirken Yılmaz Abi’ye emanet ederdi. Ataköy’deki evin bahçesinde kirpiler yollara dökülmüş olurdu sabahın o kör karanlığında. Tekirdağ’a kadar durmadan giderdik. Tekirdağ’da kahvaltı molası verirdik. Bazan Malkara’dan peynir alırdık. Eğer daha geç çıkmışsak illa ki köfte yerdik.

İpsala’ya geldiğimizde içim daha bir hafiflerdi. İpsala sınır kapısında beni Yorgo Amca karşılardı. Gittiğim fabrikada çalışan Maria’nın amcasıydı Yorgo. Beni almak için bizim tarafa geçmiş, Türk gümrük memurlarıyla tavla oynarken bulurdum onu. O zamanlar sorun olmazdı, rahat rahat gelir alırdı beni. Yorgo Amca mutlaka Aleksandropolis’te durur bana frappe ısmarlardı. Frappeyi ne çok severdim. Fabrikadakiler de bilirdi sevdiğimi, gelir gelmez az şekerli frappemi önüme koyarlardı.

Bir seferinde yine Yılmaz Abi beni evden aldı ve her zamanki gibi İpsala’ya gittik. Ancak bu sefer Yorgo amca yoktu, karşıdan da bizim taraftan da gelip almasına izin vermemişlerdi. Bizimkiler Yılmaz Abi’yi de içeri sokmak istemiyorlardı. Yılmaz Abi beni yanlız bırakmamaya kararlıydı, annem ona emanet etmişti ya. Bizim sınır polisleri hemen çözüm ürettiler, sınırı geçmekte olan kamyonlardan birine bindireceklerdi. Yılmaz Abi hemen duruma müdahele etti. Neyse ki hemen bir tur otobüsü geldi de beni Yunanistan tarafına geçirdi. Aynı gidişin dönüşünde arabalarıyla sınırı geçmek için bekleyen bir aileden rica etmek zorunda kalmıştım.

Öyle işte… Nerden aklıma geldi bilmem. Unutulmaz ya, yine de yazayım dedim.