Hayatimiza giren herseyin bir gorevi var. Islevini tamamladiktan sonra kaybolup gidiyor, sislere karisip yokoluyor.

Lise sondaydim. Okullarimizda tarihin ogretilisi hic kafama yatmadigindan, sosyal bilgilerde basarili olmak zor geliyordu. Kolaya kacip Matematik/Fen grubunu secmistim. Fizik ve matematigi kendimi zorlamadan ogrenebiliyordum nasilsa. Mevcut sisteme gore, bu secimin beni goturecegi yer muhendislik yada tip fakultesi olacakti. Olsundu, ne yapmak istedigimi yada herhangi bir fakulteden mezun olan insanlarin neler yapabileceklerini bilmedigim icin hic onemi yoktu. Maksat hayatta atlanmasi gereken bir basamagi daha atlamak ve yola devam etmekti.

Mezuniyete az kalmisti, herkes sabirsizlikla liseden kurtulmayi bekliyordu. Son haftalar hem stresli, hem de keyifli geciyordu. Edebiyat dersinde bir kompozisyon yazmamizi istemisti ogretmen. Konu neydi hatirlamiyorum ama bir gece once gordugum ruyadan etkilenerek birseyler sacmalamistim. Kompozisyonu okuyan ogretmen dusunceli bir yuzle bana donup, “Muhendis olmak istediginden emin misin? Cok yeteneklisin.” demisti.  Tabii ki muhendis olmak istedigime emin falan degildim, ne olmak istedigimi bilmiyordum. Gonlumden endustri urunleri tasarimcisi olmak geciyordu, kolu yormayan utu masasi, sekeri otomatik ve sessiz karsitiran cay bardaklari gibi seyler yapmak istiyordum.  Simdi de osuruk valfli dalis elbisesi yapmak istiyorum , kafa hala ayni calisiyor demek ki.  Ama o zamanlar baska bir yol secmek icin artik cok gec oldugunu dusunuyordum. Neyi degistirebilirdim ki o saatten sonra? Ne yazik ki o zamanlar, secimleri gercekten kendim yaptigimi bilmiyordum. Ne safmisim.

Sonra muhendis oldum, hicbir zaman  muhendislik yapmadim. Ama diplomam beni cok guzel insanlarla tanistirdi, cok guzel yerlere getirdi, hayallerimi gerceklestirmemi sagladi. Sonra bir gun bana bir blog hediye edildi. Once ne yapacagimi bilemedim, ama yaza yaza, o lise sondaki kiz cocugu cikti icimden. Buyudu, olgunlasti, yazmayi sevdigini farketti. Onceleri yeni hayatini, yeni tasindigi egzotik ulkeyi anlatiyordu. Bir zaman geldi ki egzotik ulke yeni olmaktan cikti, buradaki hayat normal oldu. Sonra baska seylerden de bahsetmeye basladi. Artik  o liseli kiz cocugu, kartvizitinde ne yazarsa yazsin, yazmaya devam etmenin kendisine iyi gelecegini biliyor.

Bu blog miyadini henuz doldurmadi. Uzunca bir sessizlik olmasinin sebebi iki senedir gunluk tempomun asiri yogunlugundan kaynaklaniyor, biraz da kafamin fazlaca dolu ve karisik olmasindan. Oysa daha anlatacaklarim var. O yuzden cok aktif olmasa da bu blog bir sure daha burada olmaya devam edecek. Bunu  yaziyi da , vakit ayiramadigim icin blogu kapatmami  oneren beynime, kalbim yaziyor. Biraz daha sabir sevgili beyin, sabir.