Temmuz ortasindan beri Guney Pasifik`te minik bir adada, yagmur ormaninin dibinde yasiyorum. Arada medeniyet olan yerlere seyahat ettim, araba, hava kirliligi, Starbucks ve beyin uyusturucu TV kanallarina maruz kalmisligim oldu. Ama hep minik cennetimizin sakinligine ve huzuruna kosa kosa geri dondum.

Gene uzunca bir ada ikametinden sonra yollara dustuk ve kendimi uzuuuun uzun ucuslardan sonra Paris`te buldum. Anne, baba ve iki cocuk bir odada kaldik. Zaman farki ve yol yorgunlugu kamyon carpmisa dondurdu bu sefer. Eskiden tik demez saatlerce seyahat edip, cantalari otel odasina firlatip hemen gezmeye baslayabilirdim.  Bu sefer yemekten sonra kafam dusmeye basladi. Neyse ki bu sefer cocuklar da ayni sekildeydi de, ailece odaya cekilip yatabildik.

Arda`nin iki onemli oyuncagi var. Biri aslan, adi Alex. Oburu de Minecraft karakteri kilikli bir zombi, adi Max. Genelde butun seyahatlere Alex ve Max bizimle gelir ve Arda`nin sirt cantasinin tamamini isgal eder. Bu sefer az esyayla seyahat ediyoruz diye sadece Alex geldi bizimle. Yatak faslina gecilince Alex de cantadan cikip, Arda`nin koynunda yerini aldi. Biz bayilmak uzereyiz, onlar yan yatakta oynasmakta. Alex`I birbirlerine atip duruyorlardi. Derken Arda oyuncagini bizim yatagin tepesinden havaya firlatti. Ben tepemden gecen karaltiyi gorunce ilk tepkim `Ammann, yarasa!!` diye ciglik atip yorgani kafama cekmek oldu.

Fransa`daki fuar bitince hemen trene atlayip Isvicre`ye akraba ziyaretine gittik. Tunc`un erkek kardesi birkac ay once Isvicre`ye tasindi. Zurih`te yasadigini saniyorduk, meger Heidi`nin dedesine komsu tasinmislar.  Alp`lerin masallardan cikmis bir koyunde yasiyorlar. Evin manzarasi kayak merkezi gibi, heryer dag, kar. Arada bir gorulen canlilar da genelde cocuk ve inekler. Hava mis gibi tertemiz ve buzzzzz gibi sopsoguk. Hava oyle soguk ki, cocuklar olayi anlamakta gucluk cekiyorlar. Nasil oluyor da montun altinda kalan yerler sicakken, disinda kalan yerler buz gibi oluyor anlam veremiyorlar. Vucut isisinin homojen olarak degismesine alismislar tropik iklimde. `Totom dondu` deyiminin aslinda deyim omayip gercek bir ifade olarak kullanilabildigini ogreniyoruz ailece.

Ancak evde bir Turk annesi var, hem de 2 yasinda bebegi olan bir anne. Ev Avrupa`nin en sicak evi olmus. Kisacik kollularla gezebiliyorum ya, kendimi en rahat hissettigim yer oluveriyor ev. Ilk gece yatmadan once mutfagi, sofrayi falan toplamaya yardim ediyorum.  Kurabiyelerin acildiktan 3-4 saat sonra hamur gibi olmamis olmasina ve dev kirmizi karincalar tarafindan yarisinin yenmemis olmasina sasiriyorum. Kalan keki tezgah ustunde birakiyor evin annesi. Kendimce kisa bir panik ani yasiyorum. Acikta yemek birakilir mi? Yarasa, kuskus maymunu, kedi, kertenkele ususur basina aksam! Sekerin hava almayan kapagi bile yok, ayol karincalar, orumcekler yuva yapar buraya! Copler oyle dolap altinda acikta duruyor, agzi iyice baglanmamis.. Oooo, butun gece kedilere, kertenkelelere ziyafet!

Istanbul`a geldik, aileyle hasret gideriyoruz. Ama fuarlar bitmedi. Bu sabah Uttrecht`teki fuara gidiyorum. Dun gece cocuklarla opusup, vedalastik. Ben onlara disari cikarken guzel giyinmelerini, birbirlerine iyi bakmalarini, saglikli yemek tercihleri yapmalarini tembihledim. Arda da bana, yururken hep onume bakmami cunku ayagimin altinda ne olacagini herzaman goremeyecegimi, yengec, bocek yada yarali bir kelebek olabilecegi icin hep ayagimi yere koymadan once guzelce kontrol etmemi, ormanda hareket eden birsey gorursem yanina yaklasmamami, tek basima ormanin icine girmememi tembihledi. Ne bilsin cocuk Utrecht`te yagmur ormanina mi gidiyorum, yoksa beton ormanina mi?

Kalabalik agir geliyor. Sehrin elektrik yuklu enerjisi yoruyor bizi. Kendimizi parka, bahceye, deniz kenarina atmak istiyoruz. 4 gun Istanbul, buyuk sehir istihkakimizi doldurdu, simdi kalan surede nerelere gitsek diye kasinmaya basladik. Neyse, su son fuar da bir bitsin, doneyim de, bakalim ruzgar bizi nereye atacak?