Gectigimiz hafta icinde 38500km uctum, Bogaz’da balik, Bangkok’da tomyam yedim ve evime geri dondum. Neden boyle birsey yaptigimi anlatmaya calismayacagim, uzun hikaye. Sonuc olarak Persembe aksami Jakarta’dan cocuklarla ciktim, Cuma sabahi Istanbul’a vardim, Cumartesi aksami ucaga binip Bangkok’a gittim, 5 gun sonra Jakarta’ya geri dondum.

Istanbul’da gecirecegim tam 42 saatim vardi. Benim icin onemli olan cocuklari babanelerine teslim etmek oldugundan bu sure icin hirsli, stresli planlar yapmadim. Bogazi gormeyi cok istedim, demek en cok Bogaz’i ozlemisim Istanbul’da. Yeme icmeye olan duskunlugume ragmen, bu konuda da iddiali planlar yapmamistim. Kocami cok ozlemistim, onu ve diger sevdiklerimi gormek bana yetip de artacakti. Ancak 42 saatlik kisacik Istanbul seyahatim, sadece sevdiklerimi gormekten cok daha fazlasi oldu. Iste iki gunum boyle gecti:

8-Haziran

3:00        Singapur duragindan beri uyumakta olan Lara ve Arda kahvalti icin uyandilar. Yola cikacagimizi ogrendiklerinden beri heyecanliydilar ancak, pilot inis icin alcalmaya basladigimizi anons edince bir anda heyecanlari kontrol edilemez bir sekilde tavan yapti. Sanirim ancak o an, gercekten de Istanbul’a geldigimize inandilar. Heyecanlari, sevincleri cok sekerdi. O an, onumuzdeki uc gun yasayacagim her turlu yorgunluga degecek diye dusundum.

5:45        Ataturk Havalimanina indik. Pasaport kontrolune kosarak ilerledik adeta. Bagajlarimizin cikmasini sabirsizlikla bekledi miniklerim. Iki bavulumuz da cikinca heyecanla cikisa yuruduk, bir aydir ozledigimiz babamiz bizi bekliyordu cikista. Babayi gorunce ilk once kim sarilacak diye pazarliklar yapmistik ucakta, hep birlikte ayni anda sarilmaya karar vermistik. Ama gercekte oyle olmadi, babalarini gorunce beni birakip kosturmaya basladilar, ben de bavullari getirdikten sonra aralarina katildim.

7:30        Sabah trafigi henuz baslamamisti. Gunesli, piril piril bir gune uyanmisti Istanbul. Kopruyu gecerken Bogaz manzarasini icime cektim, denizin o kendine ozgu mavisini hafizama kazidim. Kopruyu gecip Babanelere varmamiz hic uzun surmedi. Bu kez buyuk bir gizlilik icinde yurutmustuk operasyonu. Geldigimizden kimsenin haberi yoktu. Yol boyunca surprizi nasil yapsak diye dusunup durduk ama kapiya gelince butun planlar anlamsiz gorundu gozumuze. En iyisi kapiyi cocuklar calsin dedik, minikler onde, biz arkada kapiya dayandik. Ev ahalisi yeni uyanmisti. Sevinc cigliklari butun apartmani inletti. Gozyaslari, sevinc kahkahalari, sicacik kucaklasmalar, Lara’dan dedeye cilveler, Arda’dan utangac ama bir o kadar capkin gulucukler. Ilk soku atlattiktan sonra kahvalti etmek uzere yola ciktik.

8:30        Atasehir’deki Beyaz Firin’daydik. Halamizi, enistemizi ve amcamizi bekledik heyecan icinde. Bu arada Arda iki porsiyon su boregini mideye indirdi. Ben de su boregi, sucuklu simit ve makaron yedim bolca. Mis gibi demlenmis tavsan kani cay, butun duyu organlarimi mest etti. Sohbet ise hepsinden tatliydi.

10:30     Babanelere geri donduk. Kahvaltidan sonra uzerimize coken yorgunluk emarelerini atlatmak icin yuzumuzu yikadik, ustumuzu degistirdik. Lara minik bir konser verdi, dedesiyle birlikte sarkilar caldilar.

11:30     Ayisigi’ndaydik. Sevgili Ipek en guzelinden kiraz, yesil erik ve seftalileri hazirlamisti bile biz gelmeden. Hasret giderdik ve midemiz catlayana kadar kiraz, erik ve seftali yedik. Kalanlari da eve goturdum. Hatta ondan da kalanlari Bangkok’a goturdum, orada yedim ben Ipek’in kulaklarini cinlata cinlata.

12:30     Evimize gittik. Niyetimiz biraz dinlenmekti ama cocuklar delirmis bir sekilde eski oyuncaklarina saldirdilar. Sonunda dayanamayip biraz uzandilar. Heyecandan uyuyamadilar ama en azindan birazcik enerji toplamis olduk.

14:00     Salacak’ta, Kizkulesinin tam karsisinda bir kofteciye gittik. Manzara da, yemekler de harikaydi. Cocuklar koftelerini silip supurduler, kopuklu ayranlarini da sonuna kadar ictiler. Arda tabaginda kalan pirinc tanelerini teker teker ozenle catalina doldurup yedi.

16:00     Arda’ya daha Jakarta’dayken babasinin alma sozu verdigi Ninjago’yu almaya Tepe Nautilus’a gittik. D&R’da onlar oyuncak bakarken, ben acil tarafindan birkac kitap aldim kendime. Fazla vakit olmadigindan tadiyla uzun uzun secemedim ama olsun, kitapci ziyaretimi de aradan cikardim.

16:30     Goztepe Ozgurluk parkindaydik. Cocuklarin en sevdigi ve ozledigi parklardan biri bu. Enerjiyi nereden buldular bilmiyorum ama 2 saat boyunca oynadilar. Arda patlamis misir, bizler de Maras dondurmasi yedik. Cay icmeden olmaz, tavsan kani caylarimizi ictik gene tadini cikara cikara.

19:00     Bogaz’daki Sabanci Ogretmen Evi’ne geldik ve Bogaz’in manzarasini seyrederek, yemekte bize katilacaklari beklemeye basladik. O gun okullarin son gunuydu. Koskoca bir senenin yorgunlugunu atmak, onlerindeki yaz tatilini kutlamak icin gelen genc ogretmenlerle dolmaya basladi mekan. Derken bizim sevdiklerimiz de geldiler. Ilerleyen saatlerde oyle bir eglence basladi ki, Istanbul’da o aksam daha eglenceli bir yer olmadigini dusundum. Ozenle giyinip, suslenmis, modern bir sekilde eglenip, geride biraktiklari ogrenim yilini kutlayan genc ogretmenler, gelen tum karamsar haberlere inat, Turkiye’nin apaydinlik yuzunu gosterdi bana, icimi umutla doldurdu.  O gece orada oldugum icin cok mutlu oldum. Balik yedim, raki ictim, halay cektim, kunefe yedim, cok ama cok sevgi vardi etrafimda. Iyi ki gelmisim dedim, iyi ki gozumu karartmisim da gelmisim, cocuklari getirmisim. O gece kacta eve geldik, kacta uyuduk hatirlamiyorum. Deliksiz birer uyku cektik o aksam.

9-Haziran

8:45        Selimiye otomatik araba yikama: Sabah uyanir uyanmaz, giyinip evden ciktik. Cocuklarin ilk istedigi sey otomatik araba yikamasiydi. Istanbul’a has bir eglence bu onlar icin. Asya’nin isgucu agirlikli dunyasinda henuz bu tur otomatizasyonlara yer yok. Bir kac dakika suren, insansiz araba yikayan, bu kucuk mucizenin tadini cikararak basladik gunumuze. Hayata cocuklarin gozunden bakmak ne zevkli.

9:15        Uzun yoldan gittik Fenerbahce’ye. Sevgilim Kadikoy’den ve Moda’dan gecidi beni, ozledigim yerleri bir kez daha goreyim diye. Olur da kahvalti edecegimiz yerde bulamam diye, gercek sokak simidi aldim Kadikoy iskelesinin onunden. Sonra Fenerbahce sahilde, denize karsi harika bir kahvalti ettik. Acik bufedeki binbir cesit peynirin, binbirini de yedim. Menemeni, ailece sahana ekmek daldirarak bitirdik. Ustune yine bol bol kiraz ve erik yedik.

11:00     Bu kadar agir bir kahvaltinin ustune yurumeden olmazdi. Fenerbahce parkina yuruduk, cocuklar oynadi, ben gelincik topladim, yasli bir cinara sarildim. Denizde yuzen yasli amcalara baktik hep birlikte.

12:00     Benim icin yeni olan Palladium diye bir alisveris merkezine dogru yola ciktik. Buradan kuzen Batu’ya kertenkele alinacakti. Herkes petshop’tayken ben Arifoglu’ndan aktar alisverisimi yaptim. Pasabahce’ye de ugramak istiyordum ama burada yoktu.

13:00     Buyaka diye, yine benim icin yeni olan, bir alisveris merkezine Pasabahce bulma sevdasiyla gittik. Bulduk da. Ne guzel bir magazasin sen Pasabahce. Kendimize Behic Ak’in eserleriyle suslenmis bir cay takimi sectik ve aldik. Ayni serinin raki bardaklarini ve karafini Tunc zaten daha once almisti. Dort donerek tuvalet aradik, zor da olsa bulduk.

14:00     Karni acikan cocuklar, gene kofte yemek istediler. Kucukluklerinden beri Selamicesme’deki koftecinin koftelerine ve biber tursularina bayilirlar, oraya gitmek istediler. Ben henuz acikmamis oldugumdan sadece corba ictim ve tadimlik bir adet kofte yedim. Cocuklar ise istahla tabaklarindakileri supurduler. Fazladan bir tabak daha tursu ismarlamak zorunda kaldik, onu da bitirdiler. Buradan eve gectik, bavulumu aldim ve kardesime gitmek uzere gene yola ciktik.

16:00     Avrupa yakasinda, sevgili kardesim ve esinin yeni evlerindeydik. Cocuklari burada arkasinda kendi isimleri yazan GS formalari ve wii oyunlari bekliyordu. Hos sohbet, nefis yiyecekler ve tabii ki kiraz ile birlikte incir votkasi diye harika bir sey girdi hayatima.

18:30     Hep birlikte Bogaz kenarindaki Iskele’ye dogru yola ciktik. Ancak bir cop arabasinin kurbani olduk ve Bogaz’a inen daracik bir yolda, santim ilerlemeden dakikalarca bekledik. O bekleme aninin hediyesi bu iki guzel fotograf oldu. Arda’yla birlikte Bogaz’dan gecen tankerlere sasirdik, ne buyuktuler. Iskele’de harika mezeler ve raki-balik-Bogaz uclemesi ile Istanbul’daki son gunumun kapanisini yaptim.

21:30     Tunc cocuklarla birlikte Anadolu yakasina dogru yola cikti. Uzgun olsam da, onlarin harika vakit gecirecegini bilmek guzeldi. Ben de kardesimle birlikte havalimanina dogru yola ciktim. Havalimani, cok yogun degildi o saatte, hemen check-in yaptirip birer cay aldik kendimize. Sohbete oyle bir dalmisiz ki, kapiya gitme zamani geldigini son anda farkettik. Vedalasip ayrildik. Bangkok’a dogru yola ciktim…

Kirka merdiven dayamisken durup soyle bir kendime bakiyorum da, oyle cok guzellik goruyorum ki hayatimda. Pek cok donum noktalariyla dolu hayatim, pek cok guzellige sebep olan, icimde varoldugundan haberim bile olmayan birseyleri suyun yuzune cikaran, parlak, rengarenk mihenk taslariyla dolu yolum. Yolun devami da bu parlak taslarla, yeni guzellikler, yeni heyecanlar, yeni mutluluklarla dolu biliyorum. Goremesem de isiltilari bulundugum yere kadar geliyor.

Hayatima giren, beni zenginlestiren, gelistiren, sevgisini, destegini, bilgisini ve bilgeligini comertce benimle paylasan ailem ve dostlarim icin sukran duyuyorum. Iyi ki varsiniz. Iyi ki dogmusum da bu guzel yolculukta sizlerle yolum kesismis. Hepinizi cok seviyorum.

>Kutlamalara takildim ya ben, oradan devam gene. Noel bildigim ettigim bir kutlama degil, zaten cocuklar okulda, orada burada aktivitelerin icinde buluyorlar kendilerini, guzel iste, eglensinler. Noeli gectik. Yilbasi herkesin kutladigi bir olay, haydi bunu kutlayalim o zaman.

Yilbasi kutlamasinin Noel konseptinde olmasina cok karsiyim, karaktersiz buluyorum. O yuzden cekirdek Yavuzdogan ailesinin yilbasi geleneklerini tasarlamanin tam zamanidir simdi. Evet, acikliyorum, herkes not alsin, aksama sinav var. Bundan boyle bunlar her sene yilbasinda uygulana.

Vizyon: Gecmis yilda yaptiklarimizi, basarilarimizi, ailemizi, sevgimizi kutlamak veee, yeni yila dair isteklerimizi, dileklerimizi siralamak.
Renkler: Pembe ve Mavi (her tonu olabilir)
Sembol: Dort koseli elmas sekli (bunun arkasindan bir aile logosu gelecek, o yuzden bu sekli sectim, ama logo uzerinde henuz calismaya baslamadim)

Aktiviteler:

• Gecmis yil ve yeni icin birer tablo yapilacak. Herkes basarilarini, gurur duydugu isleri ve gelecek sene icin isteklerini yazip, cizip yapistiracak.
• Pembe ve mavi susler yapilacak, balonlar alinacak. Susleme isi mutlaka cocuklarla yapilacak.
• Hazine Avi: Cocuklarin hediyeleri hazine avi oyunu sonunda verilecek
  

Geleneksel yiyecek ve icecekler:

• Firinda kuzu (cunku ailece cok seviyoruz)
• Ozbek pilavi (hic yapmadim, ama ic pilav ve hindiyi yine baska kutlamalardan ozenti oldugu icin geciyorum. Milliyetcilik unsuru arayanlara Orta Asya’nin bagrindan Ozbek Pilavi. Ogrenecegim yapmayi, bundan boyle geleneksel yilbasi pilavi olacak.. hadi bakalim, itiraz eden bahce kapisina gelsin. )
• Cikolata fondu (hem cocuklar, hem buyukler icin cok eglenceli oldugu icin ama pisligine senenin sadece bir gunu katlanabilecegim icin)
• Kestane kebap (kestaneyi bulursam tabii ki, bu benim cocuklugumdan kalan yilbasina has bir lezzet)
• Lebkuchen (bu da kocamin cocuklugundan bir lezzet)
• Sicak bir yerdeysek icimizdeki kipirdak Akdeniz kanini kutlamak icin Sangria, soguk bir yerdeysek icimizi isitmak icin sicak sarap.

Oyunlar:
Tabu
Tombala

Kar tanesi, kardan adam, noel baba imgeleri sadece soguk bir iklimdeysek kullanilacak. Kar, soguk, kis, neden yilbasiyla ozdeslessin ki, sadece kar yagan yerde mi yilbasi kutlamasi yapiliyor? Sicak yerler yeni yila girmiyor mu? Kullanilmayacak kardesim kar mar burada. Yeni yilin rakamlari, her turlu geometrik sekil, ozellikle elmas sekli kullanilabilir.
Tropik meyveler, gunes, deniz, sahil imgeleri kullanilabilir. Hatta 11:45’te mayolari giyip, saat 12’de havuza atlamayi teklif ediyorum, kabul eden?

>Hemen hemen her hafta sonu dalis icin Saroz’a gidiyorduk. Tekne de vardi o zamanlar, cok egleniyorduk ama cok da yoruluyorduk. Yine bir dalis gunu sonrasi, aycicegi tarlalarinin ortasinda, tastan yapilmis, 7 odali motelin bahcesinde oturmus, sahipleriyle sohbet ediyorduk. Istanbul’dan uzaktaki hayatlarindan ne kadar mutlu olduklarini, oraya donmeyi akillarindan bile gecirmediklerini anlatiyorlardi bize. Biz de sonbahar sonunda evlenecegimizi soyledik, “eh artik, bizim dugunumuze gelirsiniz herhalde” dedik sitemkar bir sekilde. “Neden Istanbul’da evleniyorsunuz, burada evlendirelim sizi, hem de o kadar uzun sure beklemezsiniz, kaymakam bizim arkadasimiz zaten” diye bir karsilik alinca hem sasirdik, hem de aklimiza yatti. Sapsari aycicegi ve misir tarlalarinin ortasindaki bu harika mekandan daha guzel bir yer olamazdi bizim dugunumuz icin.

Islemlere baslayinca, dugun tarihi ilk planladigimizdan cok daha one gelmis oldu. Hemen gelinlik dikimine basladik. Arkadasimin annesi dikiyordu gelinligi ve bana iltimas gecerek kisa surede bitirecekti. Davetiyeler basildi acilen. Saroz’un Ibrice koyunde kuafor var miydi sacimi yaptiracak? Yoktu tabii ki.. Tekirdag’a giderim diye dusundum. Arkadaslarimin tavsiyesiyle buldugum kuaforun, benim cocuklugumda sacimi kesen Hasan Abi cikmasi karsisinda ne dusunecegimi bilememistim ama nazimi cekecek, kafami sac spreyiyle kaskati yapip ciceklerle doldurmayacak birini bulmus olmak, beni cok rahatlatmisti.

Hemen gidip tul parcalari, beyaz ortuler ve yapma cicekler buldum aldim. Ne de olsa mekanin suslenmesi de bize kalmisti. Sevgili Ebru, midye kabuklarinin icini mumlarla doldurdu, minik bardaklari renk renk boyayip mum yapti onlara da. Heryeri mumlarla isil isil aydinlatacaktik. Bu kadar telasin icinde nikah sekerlerini unutmustuk. Bu kez de is arkadaslarim imdadima yetisti. Minik keseler diktiler, ustlerine deniz kabulari ilistirdiler, iclerine de yine deniz kabugu seklinde cikolatalar doldurdular. Hersey tamam gibiydi.

Dugunden bir gece once ailelerle motele yerlestik. O gece harika, bol muzikli, bol kahkahali bir yemek yedik ailerle. Ertesi gun maraton basladi bizim icin. Ikimiz de cok heyecanliydik. Ben kuafore gittigimde, anneler suslemeleri yapti. Tek sorunum gelin cicegiydi.. Bir turlu acik cicekci bulamiyorduk. En son umit olarak Kesan’a gittik, neyse ki bir cicekci bulduk. Iki adet lilyum aldik, kurdelerle susledik. Gelin cicegi de tamamdi.

Motele donduk, bizi bekleyen arkadaslarimizin hazirladigi birer duble viskiyi diktik kafamiza ki biraz heyecanimiz yatissin. Sonra odamiza cekildik, hazirlandik birlikte, makyajimi yaptim, sacimin fazla kabarikliklarini indirmeye calistim, Tunc’un kravatini baglamasina yardim ettim, o da benim gelinligi giymeme. Dugunden once birbirimizi gormememiz gerektigine inanmadik hic, her hazirligi birlikte sirtsirta vererek birlikte yaptik. 7 senenin her aninda oldugu gibi birbirimizden guc aldik. Gunes batmadan davetliler gelmeye baslamisti. Gelenleri karsilamak ve isiktan faydalanip resim cektirmek icin disari ciktik. Ailelerimizin en yasli fertlerinin bile usenmeden, o kadar yolu goze alarak gelmeleri bizi sasirtti ve cok mutlu etti.

Hava kararmaya basladikca dugunden cok parti havasina girmeye basladi herkes. Sezi ve Berk’in minik konserini nefeslerimizi tutup dinledik. Sonra muzik yavas yavas degisti. O kadar eglendik ki, en son eteklerimi kucaklayip sahnede deli gibi dansettigimi hatirliyorum. Annemin Saniye halasiyla, Tunc’un buyuk dayisiyla, taa Izmir’den, Istanbul’dan kalkip gelmis akrabalarimizla ve arkadaslarimizla dansettik. Az yedik, cok ictik, cok eglendik. Mutluluktan, alkolden ve dansetmekten ayaklarimiz yere basmadi o gece.

Ertesi sabah, herkeste tatli bir yorgunluk vardi. Hep birlikte kahvalti ettik ve annelerin mutluluk goz yaslari icinde Misir’daki balayimiza gitmek uzere yola ciktik.

Sanki dunmus gibi hatirliyorum her detayini. Gunduzu ve gecesi isil isildi,rengi de gunes sarisiydi dugunumuzun. Gunduz gunes isinlarinin turuncumsu parlak sarisi, tarlalardaki misirlarin, bugdaylarin ve ayciceklerinin dogal sarisi, gece mumlarin ve mesalelerin sari turuncu isiklari, bizlerin gozlerindeki mutluluk ve heyecan dolu kivilcimlar, ailelerin nemli gozlerinde parlayan gurur isiltilari…

>Sevgilim… Bu sene toplu kutlanan özel günler konusunda şansımız yok. Aslında düşününce, genelde çoğu toplu kutlamada ya birbirimizden uzakta oluyoruz, yada şartlar kutlama yapmamızı zorlaştırıyor. Aslında biliyorum, sen de benim gibi herkesle birlikte kutlanan bu günlerin özel olmadığını düşünüyorsun. İkilem yaşarız seninle her yılbaşında, her sevgililer gününde. Hem koşulsuzca sürüyü takip etmek anlamsız gelir, hem de herkes birşeyler yaparken içten içe üzeriz birbirimizi diye korkarız.

Bugün ‘babalar günü’ ve biz yanyana değiliz. Her an sevgini hissetsem, her gördüğüm şeyde seni anımsasam da yanında değilim. Babalar gününü, seninle tanışana, seni baba olarak tanıyana, minik bir bebeğin insana neler hissettirdiğini öğrenene kadar fazla ciddiye alan biri değildim. Anneler günü kutlanmalıydı bence, çünkü annelerdi en büyük fedakarlığı yapan. Babalara da ayıp olmasın diye bir gün çıkarmışlardı işte ama zaten herkes unuturdu bu günü. Bu cehalet ilk bebeğimizi kucağıma alana dek devam etti. Ancak o zaman anladım annenin ve babanın neler paylaştığını, neler yaşadığını bir bebek büyürken. Ancak o zaman anlamaya başladım kendi babamı, kendi annemi.

Birlikte yaşadığımız her an çok özel ama unutamadığım bazı sahneler var. Mesela, ‘ben bunun gazını çıkaramıyorum, ne biçim anneyim ben’ diye ağlarken, senin sabırla beni sakinleştirmen ve bıkmadan, üşenmeden geceleri de dahil olmak üzere çocukların gazını çıkarman. Bebeklerimiz uyurken kalkıp kalkıp kontrol etmen. Lara doğduğunda altını değiştirmeyi ve yıkamayı bana öğretmen. Her doktor kontrolüne bizimle gelmen.. Hep gülümseyerek anımsayacağım, hep kalbimi ısıtacak daha binlerce anı.

O yüzden ve daha binlerce sebepten, bugün senin günü aşkım. Babalar Günün kutlu olsun.