Gidecegimi bilmeyen kalmadi artik. Birlikte calistiklarim, evdeki yardimcilar, hatta cok da yakindan tanimdigim insanlar. Niyetimi dunya aleme duyurunca bir rahatladim ki sormayin. Meger bana agirlik yapan yillarin yukunu azaltmaya calismak degilmis, sir tutmakmis. Kus gibi hafifim, enerjim, moralim, keyfim yerine geldi. Temizlik de, tasinma da gozumu korkutmuyor artik.

17 senedir bu firmada calisiyorum. Actigim telefonlarin cogunda kendimi adidas Selen olarak tanittim simdiye dek. Her ne kadar baska yonlerimi one cikarmaya calissam da, ben isverenimle ve unvanimla anildim genelde. Simdi ben oluyorum, sifatlar, unvanlar siliniyor adimin yanindan. Sadece ben kaliyorum ve bu harika birsey. Kanatlarimi hissediyorum, ucmaya hazirim.Hayatin onume getirecegi yeni maceralara kucagimi actim, bekliyorum.

Vedalarin baslamasiyla biraz da duygusal zamanlar yasaniyor tabii ki. Hic ummadigim insanlar boynuma sarilip agliyor. Ama hep derim, gitmek kolay, kalmak zor.

Bizim aile tarihimizdeki ilk anlamli 23.Nisan kutlamasi bu sene yasandi. Cocuklar ilk defa 23.Nisan’in ne oldugunu, neden kutlandigini anlayarak bir gun gecirdiler. Bu beni nedense cok mutlu etti. Olan biten herseye ragmen cocuklarimla birlikte, koskocaman bir bayragin altinda Istiklal Marsini soylemek, piril piril miniklerin calisip hazirladigi gosteriyi izlemek cok anlamliydi.

(resimde nasil olmussa kafami tam yildizin ortasina denk getirmisim. vallahi bilerek yapmadim.)

Bundan sonraki kutlamamiz, artik geleneksel aile kutlamalarimiz arasinda yerini almis olan Hidrellez olacak. Yarin dileklerimizi agac altina gomup, ates ustunden atlayacagiz. Sonra 19.Mayis var, o gun Lara ve Arda bir konserde piyano calacaklar. Bizim icin bir nevi kutlama olacak, ama zaten 19.Mayis yasi henuz gelmedigi icin buna cok takilmiyorum 🙂

Sonra okul tatilini iple cekecegiz. Okullar tatil olunca benim sabah maratonlarim iki aylik bir ara alacak, ancak bu kez cocuklari gun icinde anlamli bir sekilde mesgul etme telasi baslayacak. Gunler boyle gecip gidecek, ta ki hayatin bir sonraki sayfasi acilip, bizi icine cekene kadar.

Degisim canlari kipirdanmaya basladi. Birseyler olacak ama ne kimse bilmiyor. Hidrellez guzel seyler getirsin bize, herkese.

Dunyanin sonu geldi, gelmedi derken 2012’nin sonuna geldik bile. Aylardir yazmamisim buraya. Hem yazacak cok fazla sey var, hem de hicbir sey yok. Hayat her zamanki mucizevi akisinda. Gene fazla yazasim yoktu aslinda ama 2012 oyle muthis bir sene oldu ki, tesekkur etmeden vedalasmak istemedim kendisiyle.

2012’nin en buyuk mucizesi tahtina, acik farkla resort projesi oturuyor dogal olarak. Senelerdir hayalini kurdugumuz bir projeye elimizle dokunabilir hale gelmek, buyuk kucuk, ailemizin butun bireylerinin icini kelebeklerle dolduruyor. Daha katedilecek cok yol var ve her adimi dort gozle, heyecanla bekliyoruz. Yol arkadasi olarak oyle harika insanlar girdi ki hayatimiza, sanki hersey 2012’ye dek bu is icin, birbirimiz icin hazirlamis bizleri. Butun taslarin mucizevi bir sekilde birer birer yerine oturmasi ise 2012’de oldu. Iste bunun icin hep cok ozel bir yil olacaksin 2012.  Gelen butun destek, cesaret verici sozler, guven ve arkadasliklar icin mutesekkirim, umit doluyum.

2012’de iki yazim, iki uluslararasi dergilerde yayinlandi. Tunc’un harika fotograflari ve benim anlatimimla sualti maceralarimiz pek cok kisiye ulasmis oldu boylece. Tunc’un fotograflari pek cok yabanci dergide yer almaya devam etti. Guney Afrika’nin onde gelen dergilerinden Submerge, senenin son sayisinda Tunc’un fotograflarina 8 sayfasini ve kapagini ayirdi.

Senelerdir sualtinda video cekerim. Cektigim kasetler evde kutularda, orada burada durur. Ancak Tunc vakit ayirip da birseyler montajlarsa degerlenirdi. Ta ki bu seneye kadar. Japon ulusal kanali NHK, hayalet murenin videosunu satin almak icin Kasim ayinda bizimle temasa gecti. Lisans anlasmasi yapmayi bilmem, ne fiyat vereyim, nasil gonderirim falan derken, hersey yavas yavas halloldu ve goruntumu sattim. Her Cumartesi ve Pazar 19:30’da yayinlanan Darvin Comes adli bilim kusaginda Temmuz’da yayinlacak bir bolumde yaklasik 20 saniyelik goruntum yer alacak. Benim icin cok onemli bir ilk ve inanilmaz bir motivasyon oldu. Cok sevdigim bir isten maddi kazanc saglayabilecegimi gordum. Surec beni oyle heyecanlandirdi ve mutlu etti ki, bu isi ne kadar cok sevdigimi gormus oldum. 2012’nin ikinci onemli mucizesi buydu iste benim icin.

2012’de bazi dostlari ellerimle uzaklara ugurladim, bazi yeni dostlari sevgiyle kucakladim. Eski dostlarin destegi ve sevgisi hep kalbimde zaten. Bazilarinin yuzunu dahi gormedigim, bilgilerini, desteklerini, pozitif enerjilerini comertce paylasan, hayatimi zenginlestiren butun dostlarim icin mutesekkirim. Ve guzel ailem, buyuk kucuk butun dallari ile koskocaman aile agacimin her yapragi icin tesekkurler hayat. 2012’yi essiz kilan en onemli seylerden biri, bu aile agacinin her bir yapragindan akan sevgiydi.

2013’e umit dolu giriyorum, yeni yil kesif, mutluluk ve huzur dolu olsun hepimiz icin. 

Somurgeci ve somurge arasinda hersey yasanip bittikten sonra kalan birseyler oluyor. Hamile kalmis tecavuz maduru gibi bir nevi. Endonezya’da gordugum kadariyla bu etki uc alanda olmus; lisan, mutfak ve mimari. Keske egitim, adalet sistemi, sehir planlamasi  gibi konularda olsaymis ama elden ne gelir, somurgecinin kotusu dusmus onlarin sansina.

Almanca yada Hollandaca bilen birinin Endonezyaca ogrenmesi cok kolay. Gramer acisindan zaten pek komplike olmayan lisanlarina, bu yabanci dillerden pek cok kelime sizmis kalmis. Belki de bu kelimeler icin kendi dillerinde bir karsilik yokken, Hollandalilar ile tanistilar ve Ataturk gibi biri cikip dil devrimi yapmadigi icin, oyle de kaldi. Ben bunu gayet normal buluyorum. Ornegin ilk arabayi Hollandalilar buraya getirdiyse, egzozun Endonezyacasi olmamasinin dogal oldugunu dusunuyorum.

Endonezya restoranlarinin cogunda adi kulaga pek bir batili gelen birkac cesit mutlaka olur. Patates kofteleri, poffertjes denen minik pankekler, pannekoeken denen krepler, ekmekler, pastalar da Hollandalilardan miras kalmis.

Bir adet de sentez somurge mutfagi var. Hatta menuleri sadece bu yemeklerden olusan restoranlar var, son derece sik, somurge doneminden cift kuyruklu yemekler sunuyorlar.  Eski guzel gunlerden Hollandalilara kala kala kendi mutfaklarinin sade tatlarina inat baharatli ve baskin lezzetli Endonezya yemekleri, patates kizartmasinin ustune doktukleri fistik sosu ve Endonez gelinlerle damatlar kalmis. Sicak Endonez dokunusu mutfaklarina ve tenlerine hakim solgun renklere biraz renk katmistir eminim.

Hollanda’nin mimari etkisi Endonezya’da alakasiz yerlerde karsisina cikip sasirtiyor insani. Dokuntu, pis kokulu bir kanal kenarinda, rengarenk, ince yuzlu, sivri catili Amsterdam evleriyle karsilasmak mumkun burada.

Hollanda’dan miras kalmis hersey gurur kaynagi Endonezyalilar icin. Tecavuze ugradik ama batili eli degdi gibi bir tutum. Ilginc degil mi? Oysa ki dunyaya tempeh gibi degerli bir besin armagan etmisler, gayrimesru bir patates koftesiyle kiyas bile edilemez besin degeri ve fayda acisindan. Egzotik bitkilerle yaptiklari her derde deva binbir cesit „jamu“lari yani kocakari ilaclari, bitki yaglari, ozel masaj teknikleri insanliga modern tibbin sunamadigi careleri sunuyor. Ama kiymetini bilene….

Endonezyali bir bayanla evli bir Turkle sohbet ediyorduk gecen gun. Iki kultur arasindaki damak tadi farkliliklarindan bahsediyorduk. Ciftin yedi aylik bir bebekleri var. Bebegi hickirik tutmus ve uzunca sure gecmeyince baba, her Turk anne babanin yaptigi ve yapacagi gibi, bir damla limon suyu icirmis. Hickirik gecmis gecmesine de, bunu goren anne panik halinde “sen nasil boyle birsey yaparsin?!” diye babaya saldirinca adamcagiz sasirmis dogal olarak. Sonradan anlasilmis ki, cocuklari cezalandirmak icin agizlarina limon damlatirlarmis burada. Bizde cocuklari korkutmak icin kullanilan aci biber yerine limon kullanilirmis meger!