>Suskunlugumun sebebi ne yogunluk, ne bunalim, ne de buhran. Aksine cok dingin ve olumluyum bir suredir. Etrafim cok guzel seylerle cevrili ve ben her gunumu bana sunulan guzelliklere sukrederek geciriyorum. Ilginc ve hos tesadufler oluyor, olmadik zamanlarda gulumsetiyor beni. Ornegin cocuklarin okul gosterisi icin deli gibi “Katibim” mp3’u arayarak gecirilmis bir gunun ardindan, arabama binen jokinin (ne oldugunu anlatacagim sonra, ozetle hic tanimadigim biri) telefonunun Katibim’in melodisinde calmasi. Endonezya’li birinin telefonu icin bu melodiyi secmesi, bu kisinin benim arabama binmesi ve arabadayken telefonunun calmasi olasigi nedir? Saksi almak icin durdugum yol kenarindaki saticida, bir zamanlar deli gibi sahip olmak istedigim kucuk mandalina agacinin 10 dolara satiliyor olmasina ne demeli? Ya okumayi cok arzu ettigim bir kitabi, arkadasimin getirip bana vermesine? Ne zamandir tarifini arayip durdugum Guney Amerika’nin Alfajor kurabiyelerinin bir Arjantinlinin elinden yapilmis olarak onume cikmasina, bana gercek dulce de leche getirme sozleri vermesine?
UN Day cok guzel gecti, simdi de Lara’nin altinci dogum gunune hazirlaniyorum. Bu sefer hazirlik asamasi yemek sitelerinde tarif toplayarak degil de, Corel Draw basinda geciyor. Tamamlandiginda detaylari burada paylasacagim. UN Day fotograflari da sabirla kendilerine sira gelmesini bekliyor.
Iste boyle guzel geciyor gunler. Suskunlugumun sebebi ise internete karsi kendimden hic beklemedigim bir yabancilasma icine girmem. Sebebini tam cozememekle birlikte, elim gitmiyor iste bir turlu birseyler yazip internete salmaya. Takipten geri kalmiyorum, hala okuyorum, hala merak ediyorum insanlarin neler yaptiklarini da, kendimle ilgili birsey yazmak gelmiyor icimden. Blogumu ihmal ettigim uyarilarini dikkate alip birseyler yazmaya calisiyorum ama hepsi yapay, uyduruk geliyor, icime sinmiyor. Ben de once bir internetle yuzleseyim dedim, sonra acilirim herhalde diye dusundum. Bana hediye edilen bu blogun varolus sebebi, uzaktaki sevdiklerimizi gunluk gelismelerden haberdar etmekti. O yuzden devam etmek lazim, internetle barismak lazim. Ilk adimi attim, gerisi gelir artik…
Yavuzdoğan Ailesinin Endonezya Macerası 
>Selen'cim , Lost'u biliyorsundur heralde fenomen haline gelen diziden bahsediyorum . Bu bir aydır yaşadıklarımı ve üst üste gelen şaşırtıcı olayları bende yazmayı çok istiyorum. Çünkü bu kadarını daha önce ne yaşadım ne gördüm .Mevsimsel olarak herkes mi yaşıyor acaba dedim senin yazını okuduktan sonra :).Ne güzel yazmışsın sen yine.Ben başına bile geçemiyorum pc'nin .Birsürü iş,sorun,Ashley derken.Çocuklar küçükken daha az sorunları oluyor bunu çok iyi anlamış oldum iyice.Canın ne zaman isterse o zaman yaz,biz hep okuruz bu güzel yazıları.Ara sıra fotoğrafta ekleyiver çocukları meraktayım.Sevgiler buradan Red Riding Hood
>ne kadar tatlı haberler bunlar!! evren sana torpil geçiyor bu aralar demek ki:) umarım daha da artsın bu tarz ciciler…ben UN DAY'i merakla bekliyorum. nasıl bir sunumla gitti sonuç olarak? neler oldu vs gibi
>şahsen ben de internete,bloga vs yabancıyım.bazen gitmeyi düşünüp sonra kendime vakit tanıyorum.burada tanıdığım ve sevdiğim arkadaşları da düşününce neyse gittiği yere kadar devam diyorum.blogu tabiki sık güncellemeni isterim.sonuçta artık hayatımın bir köşesinde sen de varsın.daha Beste ye gideceğiz senle..
>Ilk paragraf icin soyluyorum, sana sov yapiyor, burdayim goruyor musun diye 🙂 Ve sen de O'nunla align yasiyorsun. Goruyor musun, bilmem cunku bazen gozlerimiz alisik olmuyor ne gorecegimizi bilemedigimiz icin 🙂
>kimse bi yere gitmesin ya??!! yazmayın etmeyin ama burda olun, gözümün önünde. dedik ya kaç kere seviyoruz işte:))ne güzel tesadüfler bunlar, okurken gülümsemekten alamadım kendimi. mutlu oldum senin adına. dünyanın ne acayip dengesi var, kozmik bişiler oluyor etrafımızda ama bizim anladığımız yok..
>RRH, cok tesekkur ederim guzel sozlerin icin. Pozitif olmaya calis, hersey yoluna girecektir eminim. Cocuklarin resimlerini yukleyecegim, soz. Sevgiler. NzN, acayip torpilliyim, en yakin arkadasim evren 🙂 UN day yazisi geliyor, aksam fotograflari bilgisayara yukluyorum. Nihan'cim cok tesekkur ederim. Ayni hisleri paylasiyorum. Gitmeyelim bir yere en iyisi, oldugumuz yerde, birbirimizin hayatlarinda bir kosede kalalim :)Uma, bazan goruyorum ama okuyamiyorum henuz :)OIP, bakma sen bize, bir yere gittigimiz yok. Donup dolasip gelecegimiz yer gene sosyal medya meydanlari 🙂