>Bu yaziyi gecen hafta yazmisim aslinda ama yayinlamayi unutmusum:
Bugun igrenc bir gun gecirdim iste. Belirsizlik, karisik ve isi bilmeyen kafalardan cikmis, bir suru insanin hayatini etkileyecek sacma sapan planlar… Neyin, kimin ne olacaginin belli olmama durumlari… Derken telefonumda bir mesaj buldum:
“Bugun Arda okuldan bezsiz geldi, ve evde de cisini lazimliga yapti”
Dunya aydinlandi birden, kara bulutlar dagiliverdi. Nasil mutlu oldum anlatamam. Minik bir adamin cisi bana herseyi bir anda nasil unutturabiliyor, nasil bu kadar mutlu edebiliyor hayret ediyorum hala. Ama gercek bu iste, evin disinda ne olursa olsun, aileden onemli birsey yok. Almam gereken mesaji, tam zamaninda aldim. Hemen biraktim dertlenmeyi. Simdi aksam eve donusu dort gozle bekliyorum. Gitmeden minik bir hediye almam sart tabii ki.
Yavuzdoğan Ailesinin Endonezya Macerası 
>Tebrikler küçük büyük adamıma..Demek o da değişmenin gereğini kavramaya başladı..Darısı akıcı konuşmalarına..Öpüyorum mis kokulu yanaklarını, saçlarını, güzel yüzünü..
>evet ya bu cis kaka olayi kadar yakindan ilgilendigim baska bir konu olmadi diyebilirim. Bebekken de yok siviydi yok katiydi diye gecti doktora saat basi telefon ederek doktor tadina bak dese yapacaktim. Simdi 3 yil 3 aylik bezden gunduz icin kurtulduk cisini soyluyor kaka problemliydi 1,5 haftadir okula gidiyor hersey daha bir yoluna girdi. Bravo Arda'ya…
>hahaha! dogru ya, ben unutmustum o bezlerde boncuk arama hallerimizi. Her seferinde ozenle incelenirdi, hala cis kaka gundemini koruyor hayatimizda !Bizim hala cok isimiz var. Size tebrikler asil, ne guzel kolaylamissiniz.