Ocak basinda Paris’teki fuara katilmak uzere cocuklarla birlikte yola ciktik. Normalde sehrin turistik merkezinde kalirdik, ben fuara gittigimde Tunc ve cocuklar sehri gezerdi. Bu sefer grevlerden korkup fuar alanina daha yakin bir otel ayarlamistik. Iyi ki de o sekilde yapmisiz. Otel ve kongre salonu arasi yuruyerek yarim saat suruyordu, ancak tramvay ile 4-5 dakikada gitmek mumkundu. Ilk gun elimizde brosurler ve stand malzemeleri oldugu icin tramvaya binmek istedik. Ancak duraktaki bilet makinelerinin hicbirinde bilet yoktu, mecburen elimizdeki yuklerle birlikte yuruduk. Donuste gene bilet bulamadik, gene yuruduk.

Ertesi gun fuara pek kisinin gelmek istemesine ragmen grevler yuzunden gelemedigini ogrendik. Bana yardim etmesi icin tuttugumuz stand hostesi grevlerin butun hayati ne kadar olumsuz etkiledigini, metroya binmeye calisan kalabaliklarin yarattigi kaosta pek cok kisinin yaralandigini, cok yakin bir arkadasinin kolunun uc yerden kirildigini, bir adamin raylara dusup metronun altinda kaldigini anlatti her molada. Korkmustu ve kizgindi cunku karmasa yuzunden pek cok fuar iptal edilmisti ve kizcagiz butun gelirini bu fuarlarda calisarak kazandigi icin cok zor durumda kalmisti.

Sabah uyanip kahvaltiya indigimizde acik olan televizyona kilitlendim. Ekrandaki siddet cok korkunctu. Polis birilerini nefret ile, cok kotu bir sekilde dovuyordu. Copuyla, tekme tokat girismislerdi insanlara, siddet korkunctu. Hepimizi derinden etkiledi bu goruntuler, olaylarin bu kadar yakininda olmak cok rahatsizlik vericiydi. Fuar ve otel disinda bir yere gitmemeye karar verdik ve kahvaltidan sonra yine yuruduk. Aksam fuar cok gec bitmisti, butun gun ayakta durmaktan dolayi hem yorgun, hem de agri icindeydim. Tam duragin karsisindayken tramvay durdu. Makinede bu kez bilet vardi. Hemen bilet alip araca bindik. Tiklim tiklimdi tramvayin ici. Ustuste yigilmis, icice gittik 5 dakikalik yolu. Cok yakinimda hasta bir kadin vardi. Bolca oksurup mikroplarini hepimizin ustune saldi. Ertesi gun Arda ateslenip hastalandi.

Arda’nin bunyesi normalde cok gucludur. Cok az hastalanir, genelde biraz burun akintisi ile ayakta 2-3 gunde gecirir. Ancak bu sefer cocukcagiz ateslendi ve yataktan kaldiramadik. 2 gunu uyuyarak gecirdi. Fuar bittiginde bu iskence bittigi icin mutluydum. Cocuklari Istanbul’a goturecektim, ben yine baska bir fuar icin Almanya’ya gidecektim. Ama en azindan Istanbul’da annaanne , babaanne ve dede gozetiminde cocuklarin kendilerine geleceklerini dusunuyordum. Havalimanina gidisimiz biraz olayli oldu. Uber cagiririz diye dusunmustuk ama yarim sate yakin bir sure arac bulamadik, gelmesi de bir o kadar surdu. Trafik oyle kotuydu ki, 12 kilometrelik yolu 2 saatte gittik. Bu sirada sehrin merkezinde gozunu kan burumus polisler bu kez itfaiyecileri dovuyordu. Butun bunlar olurken dunya medyasi Trump’un agzindan cikan sacmaliklarla mesguldu.

Eve gelmemiz gece 10’u buldu. Allahtan annem corba yapmisti, hemen bir corba ictim, ates dusurucu alip yattim. Ertesi sabah yine erkenden havalimanina gidip Almanya’da Tunc ile bulustum. Iki gunu uyuyarak gecirdim ve yavas yavas kendime geldim ben de. Tabii ki fuarada calismak zorunda olup, butun gun ayakta olunca iyilesme biraz uzun surdu, ama sonunda gecti. Bu sirada Lara da Turkiye’de hastalanmisti. Su donem bitsin de evimize donelim diye dort gozle bekliyorduk ama Avusturalya hala yaniyordu.