>Ben korku filmi seyretmem, ne diye kendimi huzursuz edeyim durup dururken? Korkuyorum kardesim, filmi seyrederken korkmasam da sonrasinda etkileniyorum. Ben masallari severim, masalsi hikayeleri, mitolojik hikayeleri, zekice yazilmis senaryolari, beni sasirtan yonetmenleri. Mesela Guy Ritchie’nin Sherlock Holmes’u ne guzeldi, yine cok akillica kullanilmis kamera oyunlariyla ve izleyiciyi icine ceken muzip bir kurguyla orulmustu film. Hic korku filmi olarak dusunmemistim ben bu kurtadam filmini, ama yonetmen benimle ayni fikirde degilmis belli ki.

Sherlock Holmes’ten agzimda kalan tatla esimin Kurtadam’a gitme teklifini kabul ettim. Ne de olsa masalsi bir hikayeydi, yine Ingiltere’de benzer zamanlarda geciyordu falan. Film boyunca da cok ilginc sonuclanabilecek detaylar yakalamis olduklarini farkedip, merakla bunlarin nasil sonuclanacagini bekledim. Mesela babasinin kurtadam olmasi, babanin kurtadam oldugunu bildigi halde senelerdir yaninda kalip ona bakan Hint’li hizmetkar, babanin kurtadam virusunu Hindistan’dan kapmis olmasi, Cingene kadinin kurtadam tarafindan isirilan adamin yaralarini dikerken „sadece sevdigi kisi tarafindan kurtarilabilir“ diye bir detay vermesi falan gibi.

Ama sonra ne oldu, bu ortaya atilan detaylarin hicbiri bir yere baglanmadi. Zekice sonuclandirilabilecek pek cok esrar ortaya ciktiktan sonra, seyirciye sunulan bol kanli bagirsak sahneleri oldu. O ne oyle yahu, boyle mi cekilir kurtadam filmi? Ic organlari uzerine bir film cekeceksen ne diye o tur detaylari kafasina sokuyorsun izleyicinin? Hint’li usak oldu, neden senelerdir bu kurtadamin yaninda kaldi, Hindistan yaninda mi getirmisti kurtadam baba onu? Hindistan’daki kurtcocukla bir ilgisi mi vardi? Esrarengiz zemini hazirla, sonra git kuru kuru oldur adami, is mi? Kurtadam baba, kucuk oglunu neden oldurdu durup dururken? Seven kadin gitti gumus kursunla oldurdu kurtadami, hani kurtaracakti? Bu muydu yani kurtulus? Zaten herkes oldurebiliyor kurtadami gumus kursunu bulduktan sonra. Ne oldu „sevginin gucu“ olayina? Madem adami vurup oldureceksin, bari hic oyle bir yem atma izleyiciye, degil mi? Ayrica o Cingene bilge kadindan da saglam bir buyu beklerdim, kizin alnina ayakustu parmagini basip gonderdi. Olmamis… Ben filmi seyrederken otuz tane senaryo yazdim bile kafamdan.

Sevmedim ben bu kurtadam filmini. O kadar cok bagirsak mide falan gormek istesem, giderim kasap vitrinini seyrederim. Tunc sevdi gerci, itiraf etmedi ben o kadar yuklenince ama anladim ben. „Anthony Hopkins’e cok para gitmis, o yuzden herseyi sonuca baglayamamislar, para kalmamis“ diye komik bir yorum yaparak konuyu kapatti. Senaryonun ve yonetmenin aciklarinin bol bagirsak ve kanla kapatilmaya calisildigi vasat bir filmi son derece romantik bir sekilde seyretmis olduk.

O kadar cok bagirsak gorunce Turk’un aklina ne gelir? 🙂

>Prenses sendromu asil olarak kadinlari hedefleyen ancak erkekleri de dolayli olarak etkisi altina alan ciddi bir hastalik, gercek askin ve sevginin en buyuk dusmani. Tuketimi pompalarken dunyaya ve insanlara verdigi maddi ve manevi zarari anlatmanin imkani yok. Bu sendrom, gunluk hayatin akisinda surekli olarak beyinlerimize ve bilinc altimiza sinsice gonderilen mesajlarla tohumlaniyor. Daha sonra da yilin belli gunlerinde uyulmasi gereken rituellerle hayatin akisini tamamen kendi yonune cekiyor. Irk, dil ve din ayrimi gozetmeden butun dunyayi etkisi altina almis durumda. Hastaligin cikisi maddiyata dayansa da, etki alani maddi gucten bagimsiz. Bu yuzden de tahrip gucu cok yuksek, gercek aski basit, maddi olcutlere indirgeyerek sinsice yoketme gucu cok siddetli.

Bu senelik ritueller tum dunyada genelde ayni gunlerde kutlaniyor, sevgililer gunu, anneler gunu, cart curt gunu gibi. Sevgi ve duygu dolu mesajlarla butun medya araclari kullanilarak insanlara direk ve endirek olarak tuketim gerekliligi isleniyor. Sevginin ancak maddi hediyelerle gosterilebilecegi, surpriz yapilmasi gerekliligi kaziniyor beyinlere. Sevilen yada yeteri kadar sevilmese de kendini seviliyor hissetmesi istenen kisinin mutlu olmasi icin gereken sartlar ve kurallar bastan belirlenmis zaten. Cicek sart mesela. Ne kadar pahaliysa sevgi o kadar buyuk demek. Yuzuk, mucevher, surpriz tatiller, pahali her turlu hediye bu rituellerin en onemli elementlerinden.

Prenses sendromu, kadinlarin ortacag ogretilerinden kalma rollerinin uzantisi aslinda. Akilli, ileri goruslu, hayatini bilime yada icsel yolculuklara adayan butun kadinlarin cadi suclamasiyla yakilip katledilmesi sonucunda ortaya cikan sessiz, korumaya, sevgiye ve ilgiye muhtac, ancak bir erkegin sayesinde mutlulugu bulabilen insan modelinin temeli. Erkekler icin de guc, statu, ustunluk gostergesi.

Aslinda tuketim amacli butun bu tur kutlamalarin insanlara dayatilip, duygu somurusu haline getirilmesi basli basina bir sorun. Kutlasan bir turlu, kutlamasan bir turlu. Hediye almasan kendini suclu, alsan salak gibi hissedersin. Hediyeyle kime neyi ispatliyoruz? Karsimizdakini sevdigimize kendimizi mi, yoksa onu mu inandirmaya calisiyoruz? Gercek sevgi maddesel hediyelere ihtiyac duyar mi? En guzel hediye sabah yanaga konan bir opucukle uyanmak degilse sevgi nerede?

Iste bunun icin, kutlanmasin sevgililer gunu. Kadin dergilerindeki anketlerde “suprizlerden hoslanir misiniz?” sorusu olmasin, hatta kadin dergileri olmasin, yasaklansin. Kiz cocuklarina kirk gun kirk gece dugunle, sonsuza kadar mutlulukla biten masallar okunmasin. Pamuk Prenses, Sindrella da yasaklansin. Filmlerde sampanya kadehinden cikan yuzuk sahneleri olmasin. Kadinlarin bilincaltina mutlulugu baskalarinin davranislarinda, hediyelerinde, surprizlerinde bulma fikirleri islenmesin. Sevginin olcutu pirlantanin buyuklugu, cicek demetinin pahaliligi, gelinligin kabarikligi olmasin. Tek tas hayali kuran ve takan kadinlara zorla “Blood Diamond” filmi seyrettirilsin. Sigara paketlerinin ustune kanserli insan resimleri basmaya mecbur kiliniyor ya sigara sirketleri, elmas ve pirlanta satan kuyumculara da bu ugurda hayatini yitiren yada sakat, ailesiz kalan Afrika’li cocuklarin resimlerini asma zorunlulugu getirilsin. Kimse bir baskasi tarafindan mutlu edilme beklentisine girmesin. Gercek sevgi olsun davranislarimiza yon veren, kalbimizin taa dibinden fiskiran ve tum evrene yayilan sevgi. Hayatin her saniyesi aski kutlayarak gecsin.

>Dolmanin iciyle disinin oranini bir turlu tutturamayan ve, ya kalan dolma icini buzluga atip sonra unutan, ya kalan ici sogan, pirasa gibi alakasiz sebzelerin icine dolduran yada artan sebzelerin icini sade kiyma yahut pirincle dolduran kadinlar! Size sesleniyorum! Korkmayin, yanliz degilsiniz. Sessiz kalmayalim, haklarimizi arayalim. “Aldigi kadar un” ve “kulak memesi kivami” gibi terimlerin yemek tariflerinde kullanilmasini yasaklatalim. Olculeri tam vermeyen, tarifin ince detaylarini atlayan yemek bloglarina ceza uygulamasi getirilsin, yemek kitaplarinin satisi yasaklansin. Yeni tarif denerken her seferinde ter dokmek zorunda miyiz canim? Standarda oturtulsun bu is, TSE’nin onayindan gecmeyen tarif yayimlanamasin mesela…

Imza: Dogustan Yemek Yapma Yetenegine Sahip Olmayan Kadinlar Kurtulus Orgutu

>

>Hayatta herşey, hatta hayatın kendisi sürekli akış halinde. Biliyoruz ki hiçbirşey olduğu gibi kalmıyor, değişmemek doğaya aykırı. Ama hala nedendir her değişimin bizi rahatsız etmesi, tedirgin etmesi, midemize yumruk saplaması? Rahatımızın yine bozulacağını bilmenin verdiği huzursuzluk mu, yoksa belirsizliğin getirdiği tedirginlik mi? Belki her ikisi de.

Oysa ki akıntıya karşı değil de akıntıyla hareket etsek, daha hızlı ve kolay ilerleyeceğiz. Hayatın akışını olduğu gibi kabul etmek tembellik yada umursamazlık değil ki. Tam tersi daha yüksek bir bilinç, irade ve inanç seviyesi gerektiriyor. Akıntı yön değiştirdiğinde, tüm hayatını, görüşünü, beklentilerini, planlarını değiştirecek gücü gerektiriyor.

Bunun üstünde çalışmam lazım. Geçmişe, geleceğe, yaşananlara yada yaşanılabileceklere takılmadan şimdiki zamanda bulunmam lazım bütün enerjimle. Yürüken hep ufka bakmam lazım, ayaklarıma değil.

>Bir yildan fazla suren bir ayriliktan sonra, Persembe aksami Turkiye’ye donuyorum. Heyecan dorukta. Yapmak istediklerimin bir listesini yapayim dedim, malum ya, liste yapmak icin vaktim boldu, baktim ki butun isteklerim yemek icmekle ilgili dostlari gormenin disinda.

Ciya’ya gidip o gun pismis olan herseyden yemek listenin basinda. Gakkos’a acaba havalimanindan eve donerken ugrasam mi diye dusunmuyor degilim, kim demis kahvaltida cig kofte yenmez diye? Burada her turlu sacma yemegi kahvaltida yemeye alistim ne de olsa. Yada Degirmen’den pastirmali su boregi mi alsak kahvalti icin acaba? Bizim Marmara’nin baligini, Bogaz’da yemeyi cok ozledim. Sulu, kokusu buram buram etrafa yayilan bir Kirkagac kavunu esliginde rakiyla baslayip, balikla devam edip, firinda helvayla bitirmek istedigim bir gece var mesela listemde. Kiraz ve yesil erik konusunda kendimi fazla umitlendirmemeye calisiyorum ama insallah bitmez de mide fesati gecirene kadar yerim diye dua ediyorum. Olmadi, seftali falan vardir belki. Kendimi daha sonra bilimum tatlilara verecegim. Kazandibi, kadayif, tulumba, kunefe, asure.

Sonra buraya getirecegim seylerin kocaman bir listesi var. Bunlar da tabii ki gene yemekle ilgili. Pastirma, sucuk, beyaz peynir, zeytin zaten demirbas. Kabuklu ceviz, tuzsuz kabak cekirdegi, ihlamur, adacayi, poy gibi burada bulamadigim ozel seyler kesinlikle gelecek. Bir de organik domates ve Cengelkoy salatalik tohumu, bulursam bamya tohumu da uzun vadeli yemek projelerimin arasinda. Becerir miyim bilmiyorum ama denemeyi dusunuyorum.

Cok heyecanliyim! Zaman yaklastikca, saatler daha yavas geciyor sanki. Bir an once Cuma sabahi olsun istiyorum. Kocami, bebeklerimi kucaklayayim, doyasiya koklayayim. Veee, sonra kendimi yemeye ve icmeye vereyim. Hazir olun Istanbul restoranlari, ben geliyorum!

>Son zamanlarda bir sürü insan arasında bir aydınlanma durumu başladı. Yoga yapmalar, Budizme ilgi duymalar, Secretvari kitaplar okumalar falan. Ben de yapıyorum, iyi de geliyor doğrusu. Ama zaman zaman konsantre olmaya çalışırken Cem Yılmaz geliveriyor aklıma. O zaman bir gülmedir alıyor beni, yoga meditasyon falan kalmıyor tabii.

Gerçi modern yaşama uygun gülerek yapılan meditasyon şekilleri de varmış. İllaki de kıpırdamadan sessizce durmak gerekmiyormuş kendi özünle temasa geçebilmek için. Dans edereeek, gülereeek, dönereek, göbek atarak, şarkı söyleyerek meditasyon yapılabiliyormuş. Yeter ki parasını verin, ne şekilde isterseniz, o şekilde meditasyon yapmayı öğrenmek mümkün. Tabii hepsinin CD setleri, kitapları ayrı. Hepsinin gurusu ayrı. Guru gürültüüüü.. hahaha

Beni bu kadar eğlendiren ne mi? İşte bu:

http://www.youtube.com/watch?v=XC4AgT-RCvI